Kuldiga
De stad Kuldīga, gelegen in het westelijke deel van Letland, is een uitzonderlijk goed bewaard voorbeeld van een traditionele stedelijke nederzetting, die zich tussen de 16e en 18e eeuw ontwikkelde van een klein middeleeuws gehucht tot een belangrijk administratief centrum van het hertogdom Koerland en Semigallia. De stadsstructuur van Kuldīga heeft grotendeels het stratenpatroon uit die periode behouden en omvat zowel traditionele blokarchitectuur als stijlen met buitenlandse invloeden die de rijke uitwisseling tussen lokale en reizende ambachtslieden uit de hele Oostzee illustreren. De architecturale invloeden en vakmanschapstradities die tijdens de periode van het hertogdom werden geïntroduceerd, bleven tot ver in de 19e eeuw bestaan.
In September 2023 is Kuldiga op de UNESCO werelderfgoedlijst geplaatst.
De belangrijkste bezienswaardigheid in Kuldīga is de Ventas rumba, een 240 meter brede natuurlijke waterval in de Venta, die ter plaatse als de breedste waterval in Europa wordt beschouwd. De hoogte is echter slechts één meter.
Catharinakerk
Het stadje zelf heeft een goed bewaard historisch (vooral 17de-eeuws) centrum en wordt wel het Venetië van Letland genoemd, vanwege de prominente rol van het riviertje de Alekšupīte. De stenen brug over de Venta dateert in zijn huidige vorm uit 1926. De voornaamste kerk van Kuldīga, de Sv. Katrīnas baznīca (Catharinakerk) is gewijd aan de heilige Catharina van Alexandrië, tevens de beschermheilige van het stadje. Zij is met haar rad ook afgebeeld op het wapen van de Kuldīga.
Van het vroegere kasteel resteren nog slechts fundamenten.
De stad Kuldīga, gelegen in het westelijke deel van Letland, is een uitzonderlijk goed bewaard voorbeeld van een traditionele stedelijke nederzetting, die zich tussen de 16e en 18e eeuw ontwikkelde van een klein middeleeuws gehucht tot een belangrijk administratief centrum van het hertogdom Koerland en Semigallia. De stadsstructuur van Kuldīga heeft grotendeels het stratenpatroon uit die periode behouden en omvat zowel traditionele blokarchitectuur als stijlen met buitenlandse invloeden die de rijke uitwisseling tussen lokale en reizende ambachtslieden uit de hele Oostzee illustreren. De architecturale invloeden en vakmanschapstradities die tijdens de periode van het hertogdom werden geïntroduceerd, bleven tot ver in de 19e eeuw bestaan. 